... و البته سیبیل !

... و البته سیبیل !  

همه چیز هست

چون هست

نه این که باید باشد

ونیست

چون نیست

خب... شاید باشد !

چقدر روزگار پشمکینی است مرا

از افسون یک تکرار

" من بزرگ شده ام "

***

هیچوقت فکر نمی کردم

همه چیز اینقدر شوخی باشد

پشت اوامر حکیمانه ی بزرگ تر ها

هیچ نبود

جز توهم ذهنی بیمار

بزرگترها همه بیمار بودند

*

آن چهره های سیبیلوی عکسهای قدیمی کودکی

آن همه اخم

عمو ، دایی ، بابا

که مردانه ایستاده اند

               به سکس امشب می اندیشند

               به سهم الارث پدری

               به چیزی که فقط نیمه شب اتاق خواب تاریکشان گواه است

              " لعنت به تو زن "

باید یکی از آنها می شدم

تا مسخرگی عاداتشان را در یابم

آن جا که می گفتند

             " زشت است ، گناه دارد " 

هه

چه احمقانه پاک بودیم

وقتی از لمس کودکی یکدیگر

احساس گناه می کردیم

چه احمقانه

***

و چقدر خوب است

تو هم به گله ی روزمره گان ملحق شوی

قبقبه ات را باد کنی

زن بگیری

پول داشته باشی

... و البته سیبیل !

***

" من بزرگ شده ام "

بزرگ تر از همه ی بزرگتر های فامیل

و تازه اینجاست

که بزرگترین برگ برنده ی شعرم  

رو می شود

" لعنت به این بزرگی "  

" لعنت به این بزرگی " 

بی دار

باشد به خیر ان شاءالله