تا نسیمی می وزد

گوش کن بر ناله های تلخ چشمان ترم

فرصتی تا بار دیگر بر نگارم بنگرم

زندگی چیزی شبیه بودنت بود و کنون

زندگی چیزی شبیه رفتنت رفت از برم

داشتم پرواز می کردم به سویت ماه من

جای بر خورشید دادی , سوختی بال و پرم

کاش می شد باورت تاریکی تردید ها

خیمه گشتند عاقبت بر روشنای باورم

یاد باد آن کوچه های آشنایی یاد باد

اینک از بن بست های یأس هم تنهاترم

هیچ کس مثل تو غرق دیدگان من نبود

گفتی از بهر نجاتت از نگاهت بگذرم

آخر ای بیگانه خو با من به رخوت تا نکن

من که خود فی نفسه دل پژمرده و جان پرپرم

تا "نسیم"ی می وزد نام تو هم رج می خورد

بر غزلهای غریب و آشنای دفترم

آری از آنروز ها یک عمر رفت و من هنوز

آتشی جامانده در افکار یک خاکسترم

بی دار

27 / 4 / 89

مشهد

پی نوشت در ادامه مطلب