تا نسیمی می وزد

گوش کن بر ناله های تلخ چشمان ترم

فرصتی تا بار دیگر بر نگارم بنگرم

زندگی چیزی شبیه بودنت بود و کنون

زندگی چیزی شبیه رفتنت رفت از برم

داشتم پرواز می کردم به سویت ماه من

جای بر خورشید دادی , سوختی بال و پرم

کاش می شد باورت تاریکی تردید ها

خیمه گشتند عاقبت بر روشنای باورم

یاد باد آن کوچه های آشنایی یاد باد

اینک از بن بست های یأس هم تنهاترم

هیچ کس مثل تو غرق دیدگان من نبود

گفتی از بهر نجاتت از نگاهت بگذرم

آخر ای بیگانه خو با من به رخوت تا نکن

من که خود فی نفسه دل پژمرده و جان پرپرم

تا "نسیم"ی می وزد نام تو هم رج می خورد

بر غزلهای غریب و آشنای دفترم

آری از آنروز ها یک عمر رفت و من هنوز

آتشی جامانده در افکار یک خاکسترم

بی دار

27 / 4 / 89

مشهد

پی نوشت در ادامه مطلب

---

پی نوشت

این غزل را خیلی وقت پیش نوشتم وگر نه میدانم هیچوقت کلاسیک نویس خوبی نبوده  ام ... نوشته های معدودی دارم در این حوزه , فکر میکنم شعری که نتوان آن را برای راننده ی تاکسی و شاتر و بقال خواند شعر نیست , به درد کتابهای قطور و اهلش می خورد ...

این شعر توی حال و هوای یکی از غزلیات دیوانه کننده ی پژمان بختیاری است که آدم را مدهوش میکند از کلام فارسی , البته فضا و موضوع مثل آن نیست , آدم وقتی غزل هایی مثل شعر پایین را میخواند هوایی می شود غزل بنویسد ...

شعر سنتی یک عصا قورت دادگی دارد که دوست ندارم  اما مسلما بسیار هستند اساتید و اشعار شاهکار بزرگ در این زمینه ,

این غزل را می توانم یکی از بهترین غزل هایی که خوانده ام و به من الهام داده است معرفی کنم ... بیت آخرش را چه بگویم ... انگار با جوهر وجود نوشته است ...

.

اما تو چیز دیگری

زیبا فراوان دیده ام ،اما تو چیز دیگری

صدها گلستان دیده ام ،اما تو چیز دیگری

گلهای خندان دیده ام ،اما تو چیز دیگری

صد رهزن جان دیده ام ،ام تو چیز دیگری

از بوی گل مطلوب تر،از مهوشان محبوب تر

این یک از آن یک خوب تر،اما تو چیز دیگری

بس شوخ جانی دیده ام،باغ جوانی دیده ام

زانها که دانی  دیده ام،اما تو چیز دیگری

بر گلرخان دل بسته ام،وصل نکویان جسته ام

زنجیرها بگسسته ام ، اما تو چیز دیگری

در صحبت گل پیکران ، در خیل شیرین دلبران

دیدم ترا با دیگران، اما تو چیز دیگری

تنها نه از هر دلبری در شهر زیبایی سری

کز خویش هم زیباتری ،اما تو چیز دیگری

پژمان بختیاری