در خـلـوت بعـد از یک تشیـــیع

دلم گرفته است

دلم به اندازه ی گستاخیتان

ای جماعت دروغ

گرفته است

دلم به امتداد زبانهاتان

ای سخنگران تفاخر

گرفته است

.

لبخند هاتان

تلخند هاتان

من شما در تمام شئون

مظهر اکبر فساد می بینم

شما

خود خدا خواندگان خویشید

و از این رو

هیچ !

.

تاریکخوانه ی ذهن هاتان

چراغی ندارد

و من

هنوز در تهاجم یک سوال

چگونه صحابه ی سیاه پوش شیطان را

" روشنفکر " بنامم ؟

دلم باورکنید

گرفته است

از تمام آنچه شما اید

از تمام آنچه دغا اید

.

دلم

قد یک فکه

شهید می خواهد ...

پی نوشت :

1 . توی ادامه ی مطلب یکی از نوشته های سلمان هراتی بزرگ است ... کسی که این جور وقت ها به دادم می رسد ... نام پست مال همان شعر اوست

2 . چند روز بعد نتایج ارشد اعلام می شود ... نماز خوان ها دعایمان کنند ...

« در خـلـوت بعـد از یک تشیـــیع »

دلم برای جبهه تنگ شده است

چه قدر جاده های هموار

                                کسالت آورند !

از یک نواختی دیوارها دلم می گیرد

می خواهم بر اوج بلندترین صخره بنشینم

آن بالا به آسمان نزدیک ترم

و می توانم لحظه های تولد باران را

پیش بینی کنم

دلم برای جبهه تنگ شده است

آن جا

        معنویت به درک نیامده

                                      بسیار است

آن جا

        ــ ما ــ

                 مقابل آسمان می نشینیم

و زمین را مرور می کنیم

و به اندازه ی چندین چشم

                                  معجزه می بینیم

چه قدر تماشای دورها زیباست !

دلم برای جبهه تنگ شده است

در کوچه های بن بست

یک ذره آفتاب به دست نمی آید

و ما، هر روز به انتها می رسیم

و درهای عافیت باز می شوند

و میز مهربانی

                    ما را  

با یک لیوان شربت خنک تمام می کند !

وقتی یک جرعه آب صلواتی

                                    عطش را می خشکاند

دیگر به من چه که کوکا خوشمزه تر از پپسی است !

باید گذشت

باید عطش و سنگلاخ را تجربه کرد

آسایش

         از مقصد دورمان می دارد

اسب من به آسمان نگاه می کند

مردان جبهه چه حال و هوایی دارند !

چه سربلند و با نشاط می ایستند !

برویم سربلندی بیاموزیم

آی . . . ! با شمایم!

چه کسی دوست دارد صاحب آسمان باشد؟

بیا برای هواخوری

به جنگل های مجاور جبهه پناه ببریم

سنگرها ییلاق تفکرند

و کوه ها نگاه ما را به بالا سوق می دهند

کوه، همیشه عجیب است

در کوهریا، تکلم خدا جریان دارد

از عادت کوچه های داغ عربستان

تا کوه دور حرا

پیغمبری به بار نشست

بیا؛ به جبهه ، به کوه برویم !

شتاب کن ؛ آقای عادت!

پل هوایی فاصله ی دیگری است

که آسمان را از ما مضایقه می کنـد !

من می خواهم برف را ، باران را، بهاران را، بفهمیم

نگاه کن ! هوای دود گرفته ی شهـر

تنفس راحت را از ما گرفته است !

دلم

    برای فضای ناپیدای مه

                                  لک زده است !

مه، مهربانی مبهمی است

تا خود را تصور کنیم

تنهایی راز بزرگی است

در تنهایی

              ــ بی تعارف ــ

مهمان دلمان خواهیم بود

این جا، همه با آسمان حرف نمی زننــد

این جا

         ـــ زیر نور نئون ـــ

                                  آسمان پیدا نیست

مردم برای بازگشایی دل شان

به کافه می آینـد!

آنان، به لحظه های بعـد از اکنون

                                        ــ به عبث ــ

                                                        امیدوارند !

آن ها، هنوز

بهانه های روشن دل را نشاخته اند

و در نیم کره ی تاریک دل، آرمیده اند !

و فکر می کنند تمام دل

خوش حالی پس از پیداکردن یک جنس

با قیمت نازل در بازار سیاه است !

بیا؛ به جبهه برویم !

من، آن جا را یک بار بوییده ام

آن جا، رطوبت مطبوعی دارد

که به ایستادگی درخت کمک می کند

ما چه قدر جاهای دیدنی داریم !

ما چه قدر غافلیم !

ما که به بوی گیج آسفالت

                                 عادت کرده ایم

و نشسته ایم

                 هر روز

                           کسی بیاید

                                        زباله ها را ببرد !

چه انتظار حقیری!

دلم برای جبهه تنگ شده است

چه قدر صداقت نیست !

چه قدر شقایق ها را ندیده می گیریم !

حس می کنم سرم سنگین است

امروز

        دوباره

                 کسی را آوردند

                                    که سر نداشت . . .

از مجموعه ی  " از آسمان سبز "

تنکابن  62/14/5